Nederlands:The Believers (Q594809)

1991: Yurek Onzia ontmoet Peter Seghers via een muzikantenadvertentie in het legendarische Antwerpse café De Muze. Na een halfuur durend gesprek wordt besloten dat Hendrix-adept Seghers Onzia's soulfunkband The Believers zal vervoegen. Samen met enkele zielsgenoten vindt het duo via koortsige jams verbazend snel een gemeenschappelijke groove die leidt tot eigenzinnige interpretaties van obscuur funk- en R&B-materiaal (Sly Stone, The Meters, Al Green, Roy Ayers, Soul Survivors, Dr. John en Funkadelic) en een handvol embryonale eigen composities. 1992-1993: The Believers bouwen een flamboyante live-reputatie op met optredens in het Antwerpse. Zo spelen ze samen met het jammerlijk ter ziele gegane Soapstone ten dans op de opening van de legendarische concerttempel Pacific, alwaar ze even later voor een uitverkocht huis het voorprogramma van de op dat moment gloeiendhete Nederlandse cross-overband Burma Shave verzorgen. 1993: Een demo met eigen materiaal weet Technotronic-brein Jo "Pump up the Jam" Bogaert dermate op te winden("Een kruising tussen Sly & The Family Stone en Led Zeppelin," vindt de meest succesvolle Belgische producer aller tijden), dat hij met alle geweld het Believers-debuut wil produceren. Eind '93 tekent de groep via bemiddeling van Bogaert een platencontract bij Tempo/EMI. Aansluitend onderneemt de band een Marlboro Vibes-mini-toernee doorheen België, waarbij ze Luik, Oostende, Brussel, Antwerpen, De Panne en Gent in vuur en vlam zetten. 1994 : In juni '94 komt de eerste Believers-CD single uit met daarop de verzengende Joe South-cover Hush (oké: nà Deep Purple, maar làng voor Kula Shaker) en Piece of a Man, een broeierige soulballad van eigen makelij opgedragen aan Otis Redding. Die ontlokt popjournalist Peter Mijlemans in De Mix (de toonaangevende jongerenbijlage zaliger van de Vlaamse krant De Morgen) de uitspraak "een tribute, maar tevens een nummer Otis Redding waardig". Dit single-debuut mag zich in flink wat airplay verheugen, maakt VTM-muzieksamensteller Jos Van Oosterwijck zo enthousiast dat hij de single bombardeert tot Tip van de Week in VTM's Super 50 (die op dat moment voornamelijk bevolkt wordt door Vlaamse levensliederen en lichtvoetige Angelsaksische hitpop) en wordt ook opgemerkt door het Newyorkse SBK Records. Een handvol hoge heren van deze firma komen in augustus '94 zelfs speciaal naar Leuven afgezakt om het felgesmaakte concert van The Believers op Marktrock mee te maken. De tweede CD-single Get Up/ Sister Mavis komt uit in oktober 1994 en is via Studio Brussel, Radio 1 en de Nachtradio volop in de ether. Na opgemerkte live-verschijningen in de tv-rockprogramma's Prettig Gestoord (BRTN) en Roxy (VT4), een live-buskerspecial op de Brusselse Grote Markt en in de rue des Bouchers voor TV Brussel en fel gesmaakte optredens op o.a. het Axion-Cybercity-gebeuren in Brussel en Kortrijk, Marktrock '95 en een tweede Marlboro Vibes-toernee langs de Belgische kust, zijn de verwachtingen hooggespannen. De band bevindt zich op een kantelpunt en zou volgens de afspraken met Tempo en Bogaert rond deze periode beginnen met de opnamen van een full-album. Als de gemaakte beloftes niet worden ingelost, zet de groep een punt achter de samenwerking met producer Bogaert en platenfirma Tempo en gaat op zoek naar een nieuwe platendeal. Na de release van Get up ("een nummer waar Al Green zijn hand niet voor zou omdraaien," zegt muziekjournalist Bart Cabanier in het alternatieve rockblad RifRaf nog) en enthousiaste kreetjes van zijn eega tijdens en na een concert van The Believers, worden Onzia en Seghers benaderd door Filip Vanes, manager en ondertussen echtgenoot van de internationale Belgische sensatie Axelle Red. Vanes vindt Get up "een nummer dat het met een andere productie, een goeie platenfirma en dito management tot wereldhit had kunnen schoppen" en nodigt het duo uit naar zijn kantoor in Brussel. Tijdens twee opeenvolgende gesprekken blijkt echter dat de artistieke visies te zeer verschillen. Onze helden bedanken weliswaar voor de oprechte interesse en voor de vurige & enthousiaste aanmoedigingskreten van zijn echtgenote. De groep speelt vervolgens de pannen van het dak als voorprogramma van de Amerikaanse funksensatie Dag in een alweer uitverkochte Pacific. 1994-1998: Na de foutgelopen platendeal disintegreert de oorspronkelijke bezetting van The Believers volledig. Alcohol-en drugproblemen, kinderen, foute vrouwen en dj-dadendrang zorgen ervoor dat gaandeweg alle overige leden -verplicht of uit eigen beweging- andere horizonten opzoeken. Nadat Onzia en Seghers maandenlang hebben getracht vast te houden aan het romantische rock'n rollgroepjes-idee door steeds nieuwe mensen uit te proberen, Onzia tussendoor nog 2 tracks schrijft met ex-Soulsister Paul Michiels (het Steve Winwood-eske Sinner Man en de torch-song Shine your Light) en het duo vervolgens nog met een stel vervangers succesvol het Brusselse Couleur Café-festival afsluit (na Galliano en Jovanotti, in de kleine tent), komt het tot de vaststelling dat er voor de muziek die zij willen maken en vanuit de situatie waarin ze zich bevinden -de schemerzone tussen semi-prof en prof - geen geschikte kandidaten voorhanden zijn. Met als actuele aanknopingspunten Prince, Dag, Lauryn Hill, Macy Gray, Olu, Lewis Taylor, Jamiroquai, Lenny Kravitz en met als spirituele voorvaderen Sly & the Family Stone, Marvin Gaye, Al Green, Stax- soul, Curtis Mayfield, James Brown, classic 70s rock, Little Richard, Jimi Hendrix en Isaac Hayes wordt daarom besloten alles op het componeren van songs te gooien. December 1998: Deze mentaliteitswijziging leidt tot snel resultaat: de 4-track-opname Fear of Flying is een van de 13 liedjes die wordt geselecteerd uit 50 nummers uit Nederland en Vlaanderen om deel uit te maken van het nieuwe Clouseau-album. Het lied belandt vervolgens als Voltooid Verleden (Onzia's eerste Nederlandstalige songtekst) op In Stereo, het laatste album van Vlaanderen's grootste popgroep. Op basis van Voltooid Verleden wordt Onzia gevraagd om samen met Koen Wauters de Nederlandstalige adaptatie te maken van Van Morrison's Have I told you lately. Die bewerking, Heb ik ooit gezegd, heeft in Vlaanderen ondertussen de kaap van 20.000 single-exemplaren gerond. Het nummer wordt vervolgens ook de nieuwe (tweede) single uit In Stereo in Nederland. Volgens de overlevering is Voltooid Verleden het favoriete In Stereo-nummer van zowel Kris als Koen Wauters als van producer Jean Blaute. 1999-2000: Onzia en Seghers leggen zich toe op het afwerken van nieuwe songs, het disco-project The Fabulous Hot Pants Band (live on stage in het kielzog van de P-diva's tijdens de zomer van '99. Hoogtepunt: een openluchtoptreden voor een afgeladen Grote Markt tijdens Marktrock '99), het nu dance-project Soul Bag, een akoestische coffee bar-set met soul-, country-en r&b-covers als Soul Catcher (met Onzia's broer Micha (Orange Black) op drums) en beginnen in alle rust aan gesprekken met nieuwe platenfirma's en de voorbereiding van hun debuut-album. Een nieuw tijdperk, dat wordt ingezet met een nieuwe groepsnaam voor een nieuwe soulfunkband: Motherlode. Eerste wapenfeit: een daverend avondlijk openlucht-optreden op American Movie Day (op 4 juli 2000, aan de trappen van Metropolis Antwerpen) als voorprogramma van Tower of Power, de Amerikaanse seventiesfunk-legende die nog altijd wordt gegangmaakt door bandleider/saxman Emilio Castillo en drumkanon David Garribaldi. Vraag van Tower of Power aan de organisatie na het Motherlode-concert (45 min.): "Who the fuck are these guys?" Het Motherlode-project en de samenwerking tussen Onzia en Seghers bloedt echter dood. Onzia stort zich –naast wat occasionele optredens her en der met pianobegeleiding- van dan af fulltime op songwriting en een eerste volwaardig solo-album. Hij gaat hiervoor allianties aan met Vincent Pirins (multi-instrumentalist, gereputeerd sessie-muzikant), Jan Vandeputte (keyboardspeler Believers, Motherlode, Soulcatcher en Fabulous Hotpants Band) en Jan en Sofie Van Vugt (Cartel Deluxe). Oorspronkelijke bezetting : Yurek Onzia : zang, mondharmonica Peter Seghers : gitaar, backing vocals Frits Standaert : bas Karel Pleysier : gitaar Dago Sondervan: drums en backing vocals